Vakantie voor gescheiden moeders door een scheidende moeder
De vakantie is voorbij en vanaf gister of vandaag zit zo goed als iedereen wel weer in zijn eigen ritme. Ik vind het heerlijk, vooral omdat het voor Joris en mij echt een nieuwe start is. Op 1 december kwamen wij terug in ons oude huis, maar doken daar meteen volop in vieringen, feestjes, verjaardagen, stageweken, opvangstress en gedeelde vakantie. Nu komt de rust, en met de rust ook tijd voor bezinning.
Ik wil in deze blog graag iets delen over mijn eerste vakantie zonder Joris. Ergens vind ik dat lastig omdat ik snap dat niet iedereen daar op zit te wachten (no hard feelings, sluit hem lekker af als je geen zin hebt in persoonlijk gedoe) en omdat ik het soms lastig vind om persoonlijke zaken te delen, maar ik denk ook dat het herkenbaar is en behulpzaam kan zijn voor anderen in een zelfde situatie. Ik moest een week zonder mijn kind. En dat deed me veel, maar ook op veel verschillende manieren. Ik zag er van te voren enorm tegenop. Mijn ex en ik gingen midden in de zomervakantie uit elkaar, en spraken een omgangsregeling af : Elke maandag en eens in de twee weken het weekend is Joris bij hem, de rest is hij bij mij. Aan de weekenden begin ik langzaam te wennen, de maandagen vliegen in verband met mijn opleiding sowieso voorbij, dus dat is wat het is. Doordat de afspraken in de zomervakantie nog niet helder waren was hij de hele zomer (en om dezelfde reden ook de hele herfst-)vakantie bij mij. Nu kwam dan toch het onvermijdelijke moment: Een week naar papa.
Zoals ik eerder al zei realiseer ik me ten zeerste dat er een aantal zaken zijn die ik wel moet benoemen. Ik ben me bewust van het feit dat co-ouders hun kind veel meer moeten missen dan ik, dus dat ik daarin niet zo’n drama ‘mag’ maken van een week. Ik ben me ook bewust van het feit dat ik heel dankbaar mag zijn dat ik uberhaupt een (gezond) kindje heb. Dat ben ik ook, geloof mij. En tot slot ben ik me ook bewust dat scheiden mijn eigen keuze is geweest en dat ik daarmee verantwoordelijk ben voor de gevolgen daarvan. Joris had twee weken kerstvakantie. De eerste week was hij bij mij, de tweede week bij mijn ex. In de eerste week deelden we de kerst, was ik jarig en vierden we oud en nieuw. Ik merkte vooral dat ik op zag tegen hem straks lang moeten missen. Ik was hier in mijn hoofd veel mee bezig. Wat als hij me mist? Wat als hij me niet mist? Wat als mijn ex hem straks na die week nog meer wil zien? Wat als hij liever daar is dan hier? Wat.nou.als? Achteraf ontzettend zonde van de tijd die ik wél met hem had. Leerpunt 1 is dus vooral niet meer van te voren druk maken over wat er allemaal kan gebeuren. Dat zou sowieso in een handleiding rondom scheiden mogen staan. ‘Leef nu. Maak je geen ‘wat nou als zorgen’. Negen van de tien keer loopt het toch anders dan je dacht. Naast de bekende zorgen is er nog een issue wat, voor mij, en voor veel meer ouders, meespeelt. Mijn ex heeft een ander en woont (zo goed als) met haar samen. Dus iemand die ik niet ken, zorgt een week voor mijn kind. Hier had ik, zeker in het begin, extreem veel moeite mee. Ik voelde me bedreigd in mijn rol als moeder. Ik voelde me vervangen. Gelukkig heb ik vriendjes en vriendinnetjes en familie die eerlijk zijn tegen mij. En bezoek ik regelmatig een psychotherapeut. Wat? Jep. Door mijn burn-out vorig jaar kwam ik bij haar terecht en ik ben meer dan dankbaar dat ze me ook in deze periode van scheiding heeft bijgestaan. Ik raad het echt iedereen aan; je bent niet gek als je met iemand gaat praten, je bent gekker als je het wel zou willen en het niet doet. Zij helpt mij relativeren en inzien dat de meeste van mijn angsten in mijn hoofd zitten en niet echt bestaan. Zo ook rondom dit ‘probleem.’ Want natuurlijk is ‘de nieuwe partner’ leuker, knapper, jonger, slimmer. Mag je dan even mee gaan dealen, best lastig voor je ego. En/of je zelfvertrouwen. En die eerste keer dat hij zegt ‘mama, ik mis [insert naam nieuwe partner]’ doet pijn ja. Totdat ik van mijn psychotherapeut leerde dat zijn nieuwe relatie niets zei over mij. Ik ben niet minder waard omdat hij een ander heeft. En Joris heeft maar 1 moeder, dus me bedreigd voelen in mijn moederrol is ook zinloos. En dat hielp. Want het klopt. Maar wat meer nog hielp was dat een van mijn vriendinnetjes zei: ‘Je moet dankbaar zijn dat Joris nog meer mensen in zijn leven heeft gekregen die van hem houden en lief voor hem zijn.’ Dat helpt me nog elke keer als hij daar is, want het is zo waar. En soms haat ik dat gewoon hoor, en wil ik onder een dekentje huilen, maar over het algemeen kan ik over mijn ego heenstappen. En ook daar ben ik dankbaar voor. Daarbij heb ik met kerst kennis met haar gemaakt en is ze ook echt gewoon leuk met Joris. Mag gezegd worden. Joris vind het leuk dat ze er is, dus ik heb het, zo goed en kwaad als dat gaat, geaccepteerd. Ik ben water, zoals ze dat dan op stage zeggen. 😂(Leerpunt twee: Accepteer wat je niet kunt veranderen, wees flexibel, wees water.) Toen was de tijd daar. Hij werd opgehaald. En heel eerlijk: eigenlijk viel het achteraf gezien best wel een beetje mee. Mag ik natuurlijk vast niet zeggen van ‘wij jonge ouders’ en ‘ouders van nu’, maar het was wel zo. Wel dankzij een paar belangrijke randvoorwaarden. - We hielden goed contact. Ik kreeg foto’s en filmpjes en Joris mocht bellen als hij dat wilde. Fijn.
- Ik had van te voren genoeg dingen geplanned om te gaan doen ter afleiding. Ik had bijvoorbeeld een stapel schoolwerk bewaard wat ik nu kon doen, ik had boeken en series klaarstaan voor als het nodig was.
- Ik had ontzettend lieve mensen om me heen ter afleiding. Ik zag en hoorde dat hij het goed had. En dus kon ik er zelfs een beetje van genieten. En dat is wat ik ook wel graag wil delen, want ik vind dat we dat mogen gaan delen. Je bent geen slechte ouder als je geniet van momenten zonder je kind. Ik hou niet minder van hem omdat ik van uitslapen hou. En mennnnn heb ik fijn uitgeslapen de laatste dagen. ’S Avonds de muziek zo hard aan als ik wilde. Series gekeken in bed. Huiswerk gemaakt. Thuisgekomen op tijdstippen waarop.ik daar zin in had, eten wat ik wilde, waar ik wilde, wanneer ik het wilde. En het leven was goed. En nu is het zover. Over 55 minuten mag ik hem ophalen van school en ga ik hem knuffelen alsof All you Need is love erbij staat te filmen.
Bedankt voor het lezen! Liefs, Ellen