Burn-out in een rugzakje.

In mijn rugzakje neem ik vanalles mee. Ervaringen, gevoelens, processen. Ik gooi er dingen uit, ik stop er dingen in. Ik was mezelf kwijt geraakt. Of erger nog; Ik had mezelf nog nooit helemaal gevonden. En in plaats van mezelf te vinden raakte ik in tien jaar tijd de wil kwijt om mezelf wel te vinden, te leren kennen en te ontwikkelen. 'Ik' werd een leeg omhulsel, een reflectie van wat ik dacht dat anderen wilden dat ik was. Wat nog weer anders is dan een reflectie van wat anderen wilden dat ik was. Maar we leven in geen wereld voor lege omhulsels. Gelukkig, Godzijdank. Dus werd ik- net als vele anderen van mijn leeftijd- door een burnout met mijn neus op de feitjes gedrukt. Want je kan niet voor anderen leven als je zelf niet bestaat. Ik haatte de vraag 'Waar krijg je energie van?' Tot ik snapte dat als je dingen blijft doen die je niet voor jezelf of uit je eigen overtuiging doet, ze zoveel energie kosten dat je op een dag je bed niet meer uit kan komen. Dus ik zocht iemand op die me daarmee kon helpen. Ik maakte keuzes. Ik vond mezelf. En mijn lieve buurvrouw (waarin ik in het midden van dit alles een fijn vriendinnetje vond)  verwoorde dat ooit zo mooi: 'En ik bleek het best leuk te vinden met mezelf.' Nu zijn we een jaar verder. Ik zit in de tuin, de zon schijnt. Ik heb me vandaag maar weer eens gerealiseerd dat ik midden in een proces zit. Dat ik moet leren dat wat je in 33 jaar niet opbouwt en wel afbreekt, niet in een jaartje staat. Dat 'anders' anders is dan niet goed. Dat  ik het eigenlijk best leuk vind met mezelf. Joris heeft straks vakantie en ik hoef hem niet de halve vakantie te missen. We gaan straks zwemmen. Ik heb energie. Ik ken, herken en bewaak mijn grenzen. Ik heb lieve vriendjes en vriendinnetjes. Ik val, ik sta weer op- en ik erken en accepteer dat ik 'er' nog niet ben. Maar wie is 'er' nu wel? Ik heb een rugzakje vol ervaringen, gevoelens en processen. Ik leerde mezelf kennen. En ik vind het eigenlijk best leuk met mezelf.