top of page

Blog

Onverwacht de sterren van de hemel

Mijn broer en mijn schoonzusje namen me deze zomer als grote verrassing mee naar strandfestival zand. Ik zat een beetje in een dipje- en niets helpt zo goed tegen een dipje als zand aan je voeten, goede muziek, fijne drankjes en geweldig gezelschap.

In de auto bespraken we vast wat we wel en wat we niet wilden zien en doen, zoals je dat hoort te doen voor een festival.

In het kort: Wel: Heel veel eten, cocktails drinken, een armbandje scoren, Guus Meeuwis, Kensington en Racoon zien.

Niet: Natregenen, weinig eten, Miss Montreal en Chef'special zien.

Want Chef'special snapte ik niet zo goed. Het leek wel of er zo'n cult om die groep heen hing- Ik kende (voor mijn gevoel) niets van ze, ik snapte de muziek niet.. en laatst zag ik die zanger op TV en die vond zichzelf iets te interessant. Vond ik. 1 meter 20 en een godcomplex.

En toch was iedereen maar de hele tijd ly-risch over de band. Het zal wel. We besloten dat als we dan toch zoveel moesten eten dat we dat dan mooi konden doen als Chef'Special optrad.

En zo maakte ik, met een festivalsateetje in mijn hand via een enorm groot beeldscherm kennis met niet alleen de muziek, maar ook de energie van Chef'Special. Ik kon niet anders dan blijven kijken, maar ik was natuurlijk een beetje te eigenwijs om toe te geven dat ik misschien toch wel graag even terug wilde naar het podium. Mijn schoonzusje bleek minder stom dan ik en gaf wél aan dat ze het toch wel graag even mee wilde maken. (Dat was toevallig wel nét nádat Joshua (zanger) zijn jasje uittrok ..)

Dat ik niets van ze kende bleek niet waar. Uiteraard kende ik ‘In your Arms’(huh? Is dat van Chef’Special?) wat achteraf een heel a-typisch nummer is- vergeleken met de rest. Ook kende ik nog wat andere nummers, maar het bleek er niet toe te doen. Er gebeurde zóveel op het podium dat ik alleen maar wilde dat het nog heel lang zou duren voor het voorbij zou zijn. Blazers, drums, een enorme opbouw aan energie- tot een soort hoogtepunt gebracht in het slotnummer. Dat Joshua zichzelf zo interessant vond maakte door het uittrekken van dat jasje én wat daaronder zat- in combinatie met hoe zichtbaar de muziek in zijn lichaam zít, ook gewoon geen klap meer uit. Ik vind hem nu minstens zo interessant als hij zichzelf 😉

Eenmaal thuis besloot ik iets te doen wat ik sinds de uitkomst van hitzone 7 (grapje) niet meer gedaan had: Een heel album luisteren. Op spotify dus. Van Chef’Special dus. Ik kwam erachter dat de teksten van álle liedjes prachtig en veelzeggend waren. Over verdraagzaam en nieuwsgierig zijn naar elkaar in plaats van veroordelend (Amigo). Over vrede (Love Riot) over ontdekken waar je vandaan komt en wat dat met je doet (On Shoulders) over geen idee hebben wat je met je leven aanmoet (I Still don’t know) over het verliezen van een ouder (In your arms) en natuurlijk over de liefde (te veel om op te noemen.) Mijn favoriete nummers werden ‘Peculiar’ en ‘Birds’ om de eigenheid van de muziek én om de tekst. Die eigenheid is een dingetje op zich. Ik kan niet uitleggen wat voor muziek ze maken. Het ene nummer is bijna dance. Het andere rap. Poppy. Funk. Reggae. Veelzijdig dekt de lading niet.

Ik werd heel.erg.verliefd op de muziek. En ook een beetje op Joshua. Gister speelden zij in een uitverkocht Ziggodome en wij waren daarbij. Opnieuw speelden ze alle mooie nummers, brachten ze een enorme energie in heel de zaal (ook de zitplaatsen stonden te dansen) waren er enorme hoogtepunten én een prachtige kleine akoustische sessie op een los podium in het midden van de zaal.

Dus heb je even niks te doen: Pak je spotify en luister even naar ze. Luister even écht naar de tekst. Dans heel veel rondjes. Kijk naar een clip. En krijg je de kans: ga in godnaam naar een optreden.

Want voor mij speelden ze onverwacht de sterren van de hemel.

<3

  • Black Facebook Icon
  • Black Instagram Icon
bottom of page